Çocuklarla konuşurken, onlara büyükmüş gibi davranma, anlattıklarını ilgiyle dinleme ve sorularını mantıklı bir şekilde cevaplamanın çocukların özgüvenlerinin oluşumunda önemli etkisi olduğunu düşünüyorum. Kendilerini artık bir birey gibi hissetmeye başlıyor ve biz ebeveynler onlara nasıl davranıyorsak aynısıyla karşılık veriyorlar.
Ben de elimden geldiğince Gülsima'ya olan davranışlarıma dikkat etmeye çalışıyorum. Özellikle henüz konuşmaya başlamadan önce kendisinden birşey istediğim zaman bana verdiğinde "teşekkür ederim kızım" der o şekilde alırdım. Hatta amcası "küçücük çocuk ne anlar teşekkürden" dercesine gülerdi:) İnsanlara karşı memnuniyet ifadesi olan teşekkür etmeyi ancak bu şekilde öğretebileceğimi düşünüyordum. Bu şekilde davranırken içten içe "ben bu şekilde düşünüyorum da, acaba kızım da konuşmaya başladığı zaman teşekkür edecek mi?" diye düşünmüyor değildim. Babannesi de ona karşı aynı şekilde davranıyordu.
Şimdi kızım iki yaşında ve konuşmaya başladı. Ona birşey verdiğimiz ya da onun için birşey yaptığımız zaman teşekkür ediyor artık:) Bu ifadeyi ondan ilk duyduğumda o kadar sevindim ki anlatamam:) Demek ki her emeğin bir karşılığı vardı ve kızım da bu emeğin karşılığını gösterdi bize:)
Bugün babannesiyle karşı komşuya gitmişler. Gülsima'dan yaklaşık 6 ay küçük olan komşunun torunu Eren'in bisikleti varmış. Gülsima "Eren, bisikletine binebilir miyim?" demiş (çok da kibardır bizimki)
Eren de vermiş bisikleti. Gülsima bisiklete bindikten sonra "Eren, bisikletini bana verdiğin için sana teşekkür ederim. Şimdi sana bir masal anlatayım mı? Bir varmış, bir yokmuş. Bir tane prenses varmış..." diye devam etmiş.
Bu olayı babannesi anlatınca hem çok güldüm hem de çok sevindim.
Allahım, bana böyle tatlı bir evlat nasip ettiğin için sana çok teşekkür ederim:)
Minik Dualar'daki çocukların dediği gibi:
Teşekkür ederim Allah'ım
Seni çok seviyorum Allah'ım..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder